Yağmur kara kedi gibi girmişti aramıza belkide;
Kum tanelerinden güneşin kavurucu sıcağına uzanan bir yangındı bendeki, Yağmurdaki yangın,
Yangındaki ben.
Eriyemeden donan; defalarca kepenklerde asılı kalan çıplak ben. Gözyaşım dondu,
Güneşi göremeden.
Aksa da yetmiyor ki yangınla tanışmak için gec kalmadım çünkü;
Keder ayrımında telgraf tellerine asılı kalan uçurtmalar gibiydi ruhum, İzin vermediler.
İzin verecekken öldü ruhum...
Belkide sadece yolunu seçti;
Geniş zamanlar mı istiyor,
Uyanır mı bilmem...
Şengül Demir Altındağ