İnsanlar öldü ve yeni şehirler kuruldu.
Ama kaldırım taşları zalimdi, anıları sevmezdi.
Bizi unuttular, insanlar nasıl hisseder unuttular,
Neler hissettiklerini unuttular.
Güneşi, su birikintilerini unuttular.
Ve en son da,
Ayak izlerimizi sildiler usulca.
Rüzgarla.
Bir adam aşık oldu ve bir kadın vuruldu
Kaza kurşunuydu belki
Ya da ateşin derinliklerinden
Acaba kadın hiç günah işlemiş miydi?
Ya da hiç beyaz giymiş miydi?
Adama hangi şarkıları söylerdi?
Adam hiç unutmadı
Ufukta Güneş vardı,
Dünya unuttu
Adam yine de unutmadı.
Bir oğlan terkedildi, fırtına başladı ardından.
Normaldi,
Ama bazı şeyler değildi.
Altından taburesi itilmemişti,
Nefesi kesilmemişti.
Ve sabah yine gözlerini açacaktı.
Unutacaktı.
Onun daha hikayesi bitmemişti,
Toprağın altını bilmemeliydi.
Bir çocuk oyuncağını kaybetti
Ve annesine ağladı.
Annesi, yavrusunun başını okşadı.
“İhtiyacı olan biri almıştır, üzülme.”
“Soğukta değildir, değil mi anne?”
Anne sobaya son odunları da attı.
Kalbi sıcacıktı, hemen ısıttı.
Çocuk oyuncağı unutamadı
Fırtınalar, anne ve kızını unuttu.
Yaşlı kadın her zamanki banka oturdu, hava kapandı.
Yanı boştu
Ve yüzük parmağı acıyordu.
Yanında yem getirmeyi de unutmuştu.
Kuşlar, “önemli değil!” der gibi yanına sokuldu.
Şimşekler çaktı ve kuşlar sustu
Ama yaşlı kadını hiç unutmadı
Zaman bir saniye bile durmadı.
Piyano sesleri odayı doldurdu, içeri güneş sızdı.
Küçük kız, titrek gözlerle baktı.
Müzik notaları parmak uçlarını yaktı
Ve durdu,
Nota kağıtları etrafa saçıldı.
Hava açıktı ama baktığı yerlere yağmur yağdırırdı
Saçları kızıl küçük kız,
İçinde fırtınalar kopardı.
Güneş tüm odayı doldurdu
Ve yine tüm dünya unuttu.
Gülüş sesleri yankılandı
Sabah saatin üçünde
Sokaklar boştu, lambalar yandı
Sanki koca şehirde sadece ikisi vardı.
Dans ettiler usulca, sessizlikte
Kulakları zaten ezberlemişti şarkılarını.
Bir saat, iki, belki de üç
Uyuya kaldılar oracıkta.
Sokaklar kahkaha seslerini unuttu.
İnsanlar öldü ve yeni şehirler kuruldu.
Acı, hüzün, kahkaha, yalnızlık, ölüm unutuldu.
İnsanlar, hiç var olmamış gibi kaydoldu
Ve tüm sesler yemin ettirilmiş gibi sustu.
İzleri süpürdü rüzgar yeniden
Dünya bir kez daha döndü
Ve gökyüzü bizi unuttu
Yeşim Bulut